எண்ணங்கள்..

எதையும் தாங்க பழகி இருந்தேன்
எதையும் எதிர்க்க துணிந்து இருந்தேன்
எதையும் தடுக்க பயின்று இருந்தேன்
இருப்பினும்
கால சுழற்சியில் ஒரு சூழ்நிலை கைதி நான்..

என் எண்ணங்கள் வார்த்தையாவது இல்லை
எப்போதும் வார்த்தைகளை அடக்கி,
மறுபடியும் எண்ணங்களாக்கி
மனதில் ஆழ குழி தோண்டி
புதைத்து கல்லறை கட்டுகிறேன்..
என் எண்ணங்கள் என்று உயிர்த்தெழுமோ?

என் எண்ணைகளை என் மனதினால்
என்றுமே பிரசவிக்க இயலாதென்று
உணர்த்தியது காலம்..
இதோ
மறுபடியும் புதுபிக்கிறேன்
என் எண்ணங்களுக்கு கட்டிய கல்லறையை...

கடற்கரை பயணம்

ஏதோ சொல்ல ஓடி வந்து
சொல்லாமல் திரும்பி செல்லும் அலைகள்..
கரை காதலிக்கு நுரை மல்லி சூட்டி
அழகு பார்க்கும் நீல கடல்..

அலையிடும் ஓசைக்கும் அர்த்தங்கள் உண்டு..
தனிமையில் கேட்க புரியும் அலையின் மொழி..
சோகத்தில் அலையோசை கதறலாய் கேட்கும்..
இன்பத்தில் அதுவே எக்காளம் இசைக்கும்..

நிலவு

இரவு வானத்தில்
கதிரவன் விட்டு சென்ற
வெள்ளை மை கையொப்பம்..
சுற்றி ஜொலிக்கும்
நட்சத்திர கூட்டம்
மை சிதறலோ??

உன்னால்...

தனிமை இனிக்கிறது
உன் நினைவுகளால்..
வெறுமை மறைகிறது
உன் கனவுகளால்..

தேடுகிறேன்..

தேடுகிறேன்..
உலாவிய இடங்கள் தோறும்
உரையாடின சொற்கள் தோறும்
தேடுகிறேன்..
கலை ரசிக்கும் கண்களை
கபடம் மறந்த முறுவலை
தேடுகிறேன்..
கிடைத்தபாடில்லை..
எங்கு தொலைந்தாய்??
என்னுள் தொலைத்துவிட்டு
வெளியில்
தேடுகிறேன்..
மனதில் இருத்திக்கொண்டு
கனவில்
தேடுகிறேன்..

சகதோழர்கள்...

அவர்களுக்கு
தேவைப்படும்போது தான்
தேடுகிறார்கள்...
நமக்கு
தேவைப்படும்போது
காணாமல் போகிறார்கள்..

தோல்வி

என் தோல்வி கசக்கவில்லை,
தோற்றது காதலில் என்பதால்..
முகம் மறக்க விரும்பவில்லை,
பிரிவது உன்னை என்பதால்..
காலம் மருந்திட்டு ஆற்றிடும்
காயங்களை..
என்னை மூழ்கடித்த உன்
பார்வையின் மாயங்களை..

..............

உயிரற்று போகிறது
உன் ஊமை வார்த்தைகளில்..
நிதர்சனமாய்
உன் கூர் சொற்களில்..
உயிரறுத்து செல்கிறாய்
குருதி கொட்டி,
மரிக்கிறது இதயம்..
ஒரு சொல் சொல்லு
அது மறுபடி துடிக்க,
உன் பின்னே ஓடி வர..

தமிழன்..

பக்கத்து வீடு எரிந்தால் எனக்கென்ன??
யார் மடிந்தால் எனக்கென்ன??
எந்த குடும்பத்தை கொன்றால் எனக்கென்ன??
எவன் சிதறி செத்தால் எனக்கென்ன??
என் வீடு என் பிள்ளை...
இது தான் என் உலகம்..

இறந்த தமிழனுக்கு அழ கூட
நம் கண்களில் ஈரம் இல்லை...
நாம் இப்படி இருக்கும் வரை
தமிழினம் வாழ வழியே இல்லை...

வெட்ககேடு...

தேவதை..

குடும்பத்துடன்
கடைவீதியில் ஒரு
விடுமுறை நாளில் ..
வீதி உலா..

ஆரம்பமாக
ஆடையகம் ஒன்றினுள்
ஆனந்தமாய்
அணிவகுத்தோம்..

கடைக்குள்
நுழைந்ததும் கருப்பு
பொம்மைகளை
தேடின கண்கள்..

அவைகளின்
ஆடைகள்தான் எனக்கு
பொருந்துமேன்னும்
நம்பிக்கையினால்..

பல சமயங்களில்
கருகித்தான் போகிறது
மனசு..

சபைக்கு
ஒத்துவராத என்
கருப்பு நிறத்துக்கு..

ஆயினும் தேனாய்
தித்திக்கிறேன் என்
தாயின் பார்வைக்கு
மட்டும்..

என்ன??
காக்கைக்கும்
தன் குஞ்சு
பொன்குஞ்சா??

ஆனால் அவள்
காகம் இல்லையே!!
விழித்திறந்து பாருங்கள்
என் தேவதையை...

அங்கலாய்க்காமல்
ஆடைஎடுத்து,
வைத்து பார்த்து,

திருஷ்டி சுத்தி,
உச்சிமுகர்ந்தாள்
என் தேவதை..

திருப்தியாய்
பயணத்தை தொடர்ந்தேன்
அவளில் நிறைமுகத்தில்
மயங்கி...